मेरो छोरो

मेरो अभिवादन स्वीकार्नुहोस् । टाढा समयको बाँध, बन्धनलाई नाघेर एउटी आमा, एउटी नारीको हैसियतले लेख्दैछु । मेरो नाउँ सारा । मेरा दुइओटा नाउँ तपाईले बाइबलमा पढ्नु भएको छ । साराइ र सारा । मेरो बारेमा सुन्नुभएको छ । हागारसँग जलन, सन्तानको रहर, उमेरको सुन्दरता, बाँझीपनको बोझ, बुढेस्कालको एकलोपन, परमेश्वरको प्रतिज्ञा, आदि, आदिमा लटपटिएर म घरी सामान्य घरी असामान्य व्यवहारहरू देखाउँथे । मेरो इसहाक जन्मँदा म कति खुशी भएँ, के बताउँ । तर आज भने मेरो जीवनको प्रलयकारी एक हप्ताको बारेमा केही भन्न चाहन्छु।

परमेश्वरले इसहाकलाई माग्नुभयो । अब्रहाम मेरा पतिले यो कुरो मलाई सुनाए। मलाई नमिठो चोट लाग्यो, छक्क लाग्यो। तपाई आमाहरूले बुझ्नुहुन्छ । परमेश्वरले मानव बलि रुचाउनुहुन्छ भन्ने मलाई थाहा थिएन । कुरा बुझ्न नसकेर अब्रहामको अंगालोभित्र मैले धेरै बेर आश्रय लिएँ । जाने बेलामा इसहाकलाई छातीमा टाँसेको टाँसेकै गरें । मेरो अंगालो उनीहरूले जोडजुलुमले फुस्काएर मेरो राजकुमारलाई लगें । बाहिर देखाइनँ तर भित्रभित्र म र्सवस्व गुमाएकी पगली बनें । आज ऊ परमेश्वरको निम्ति बलिदान बन्ने बेलामा मुहारका चाउरीलाई आँसुको खोल्सा नबनाउने निर्णय गरें । तर मैले जब्बरजस्ती बाँधेर सम्हालेको मन इसहाकले रुवाइदियो,

“आमा, बलिदान चढाएर आइहाल्छौं है, सुर्ता नमानी बस्नू । बुवा पनि जानुपर्ने, म पनि जानुपर्ने रे । दिनदिन सम्झन्छु है -”

ऊ हाँस्दै, उफ्रदै, हात हल्लाउ“दै गयो । सधैंका लागि गयो । मतिर हेर्न नसकी अब्रहाम चुपचाप, छिटोछिटो हिँडे । मेरो हालतमा इतिहास रोएको छैन । सब जे लेखिएको र देखिएको छ अब्रहाम मेरा पति र इसहाकका बाबा मात्रै । म, उसकी आमालाई के भयो कसले सोचिदिने – कोख फेरि शून्य भो । तारा र बालुवा भनेको कति हो – त्यस्तै असंख्य सन्तान मेरो हुन्छ भनी भन्नुभएको थियो परमेश्वरले । मलाई थुप्रै किन चाहियो – एउटा इसहाकले मेरो सिङ्गो आकाश ढाकेको थियो । मेरो बालकले मेरो धरती छपक्क छोपेको थियो । मेरो इसहाक । परमेश्वरले कति वर्षघि म एउटी बाँझीलाई बिनासित्ती जिस्काउनु भयो । सन्तानको वरदान दिनुभो । अनि आज एउटी आमालाई जमिनमा पछार्नु भयो । म ठीकै थिएँ । इसहाक बिना ठीकै थिए“ नि । किन मलाई सन्तान दिनुपर्यो – परमेश्वरले मानव बलिदान खोज्नुहुन्छ भन्दा मलाई उहाँसँगै डर लाग्यो । पशु प्राणीले उहाँलाई नपुग्दो रहेछ । इसहाकका बुवाले भन्नुभएको थियो,

“म रुन्न“, तिमी पनि नरुनू है – बलिदान भनेको रुँदै, सराप्दै, करकापमा चढाउने कुरो होइन । विश्वासमा स्वेच्छास“ग, खुशीसाथ चढाउनुपर्छ । उहाँको योजना के हो के हो ….यता त्रि्रो कुनै सोच बिचारले उता बलिदानको काममा खलल नहोस् है -”

पेट नबोक्ने, दूध नखुवाउने, मातृत्वको स्वभावबाट बञ्चित पुरुषको बोली । महान अब्रहामको बोली । म आमा होइनँ, म नारी होइनँ, म केही होइनँ, मेरो मुटु छैन । तर अब्रहामको भनाइ र बोलीलाई मैले आदर गर्नुपर्छ । मैले जब्बरजस्ती आफूलाई सम्झाएँ । म आमा होइन, म परमेश्वरको आफ्नो मान्छे अब्रहामकी स्वास्नी हुँ । उहाँ अब्रहामसँग बोल्नुहुन्छ । उहाँहरू दुइजना हाकाहाकी कुराकानी गर्नुहुन्छ । मेरो इसहाकको बलिदानले परमेश्वरको हृदय प्रफुल्लित हुनुपर्छ । सायद यो बलिदानले पृथ्वीमा केही राम्रो हुन्छ । हे परमप्रभु परमेश्वर, इसहाकलाई लैजानु होस् । जीवनले दिन नसकेको कुरो उसको मृत्युले दिन सकोस् । हाम्रो इसहाकलाई ग्रहण गर्नुहोस् प्रभु ।

मेरो इसहाक त्यसरी इतिहास बन्यो ।

जब उनीहरू फर्की आए त्यसबेलाको कुरा सुनाउँछु । मैले उनीहरूसँग इसहाकलाई देख्ने कुरै थिएन, देखिनँ । थाकेर आउनेहरूको अघि चुपचाप खानेकुरो राखें । केही बोलिन । के बोल्नु – के भन्नु – सबै त शून्य भइसक्यो । अचानक मेरो कानमा परिचित आवाज,

“आमा …-”

दिनमा बीसौंचोटी मेरो कानमा आउने आवाज फेरि मेरो पछिल्तिरबाट आयो । मैले आवाजतिर हेरिन“ । पहिले अब्रहामलाई हेरें । यो आवाज ममात्र सुन्दैछु कि अरू पनि सुन्दैछन् – मैले उनीहरूलाई हेरें । अब्रहामको मुहारमा बदमासीको मुस्कान देखें । किन उनीहरू हाँस्दैछन् – यी बूढा जहिले पनि जिस्किन्छन मसँग । त्यस्तो बेलामा पनि जिस्किने हो त – भ्रम हो, साँचो हो, के हो भनी मैले नआत्ती पछाडि फर्केर हेरें । ऊ पनि त आएको रहेछ यो हूलसँग । ऊ त्यही थियो । हाँसीरहेको । मेरो छोरो इसहाक । मेरो छोरो ? उसलाई मेरो भन्नु मलाई कताकता अप्ठेरो महसुस भयो ।

ममा, हामीमा, संसारमा केही ठूलो फरक आइसकेको थियो । इसहाकको बलिदान मेरो मनले चढाइसकेको थियो । त्यहाँ इसहाक थिएन । एउटा राष्ट्र थियो, मैले देख्नै नपाउने एउटा जाति थियो । थुप्रै तारा र रासरास बालुवजस्तै संख्यामा एक दिन पृथ्वी भरिने मानिसहरू मध्ये पहिलो व्यक्ति मेरो अघि हाँसिरहेको थियो । म बूढीसँग मेरो प्यारो इसहाक कति छक्क पर्यो होला त्यस दिन । खुशीले चिच्याउनु, कराउनु, उफ्रनुको साटो म त लाटीजस्तै, मूर्तिजस्तै डिङरिङ्ग उभिरहें । आँसु बगाउँदै उसलाई र उसको अर्थलाई हेरिरहें ।

मेरो नाउँ हन्ना । अभिवादन भन्छु । इतिहासको कुन कुनाबाट यसले के भन्न लागी भन्ने लागेको होला तपाईलाई । हाम्री महान पूर्वज र हामी सबैकी आमा साराको घटना मेरो जीवनसँग मिलेको पाउँछु । छोटकरीमा भन्छु । शमूएलको जन्म भयो । तपाईलाई थाहा छ मेरो सन्तान थिएन । आमाको तन र मन पाएर बाँच्नु अनि सन्तान नहुनु कत्रो अभिशाप हो । समाजको पलपलको हेराइ, सोधाइ, हँसाइको नारकीय गोरेटोमा दिनदिन हि“ड्नु पर्ने । कतिले जानीजानी ठूलो स्वरमा सोधेर अरूलाई मेरो स्थिति र्सार्वजनिक गरिदिन्थे ए बालबच्चा केही छैन – भएकै छैन – सोध्ने व्यक्ति छक्क परेको होइन । मलाई थुक्क भनेको । हाम्रा श्रीमानकी दोस्री श्रीमती पनिन्नाह मेरो घाउमा नून-चुक दल्न कहिल्यै चुकिनन् । सानोसानो बहानामा उनका छोराछोरी मेरो अघि नचाउँथिन् । कुराकानीमा खसाल्थिन् । विरक्त बनेर जाउँ त कहाँ जाउँ – बसुँ भने बसिनसक्नु थियो । वर्षा एक चोटी शिलोको मन्दिर जानुपर्ने कुरो मेरो लागि सैयौं कोर्रा खानु सरह थियो । परमप्रभुको भवनमा जाँदा श्रद्धालुहरूको भीडमा पनिन्नाह आफ्नो हरियाली र मेरो मरुभूमिको वर्णन गर्दै तमासा लाउँथिन् । आउनेजानेलाई भन्ने गर्थिन्,

“हन्ना दिदीको लागि कुनै औषधि छैन – तपाईहरूको गाउँमा यस्तो अवस्थामा के खाने गर्नुहुन्छ ? कति बलि चढायौं, कति प्रभु पुकार्यौं हेर्नु न केही कामै हुँदैन । उल्टो मसँग रिस गर्छिन् । मलाई दिएको सन्तानसँग आरिस गर्छिन् । हाम्रा श्रीमान, एल्काना पनि गजब गर्नुहुन्छ । सन्तान जन्माएर उहाँको बंश र सम्पत्ति बचाउनेलाई भन्दा काम न काजकी बाँझीलाई फुर्फुर्याउनु हुन्छ । यस्तो कहीं हुन्छ, भन्नुहोस् त ? केही उपाय भए बताइदिनुहोस् है हन्नालाई । उनको पनि सन्तान जन्मोस् र मेरा बालबालिकामाथि पर्ने उनको कालो नजरको असर नपरोस् । बच्चाहरूलाई बिषै खुवाइदेलान भन्ने डर लाग्छ अब त …”

शिलोको वाषिर्क चाडमा चौंदिशाबाट आउने दश थरीका मान्छेको बीचमा किन मेरो बदनामी गर्छिन् हँ यो पन्निना ? मैले कसको के बिगार गरेकी छु ? चुपचाप मन्दिर आउने, बलिदान चढाउने र जाने होइन र ? किन यसरी वर्षोनी यतिका जन समुदायको अघि बदनाम गर्नु परेको ? एल्कानाको प्यार र र्समर्थन नपाएको भए म उहिल्यै विष खाएर मर्थें । बाँच्नु धेरै कठिन थियो मेरो लागि ।

मन्दिरमा बालकलाई मागेकी थिए“ एक दिन । परमप्रभु, सेनाहरूका परमेश्वरले दिनभयो । मैले भाकल गरी मागेको शमूएल साँच्चै जन्मियो । दूध आउन छाडेपछि पनि मैले उसलाई दूध चुसाइरहें । अनि झसङ्ग बनें । के भनेकी थिइस् मन्दिरमा भुलिस् – भनी मेरो विवेकले मलाई छडी चलायो । शमूएलको मन्दिर जाने बेला भइसकेको थियो । गाउँघरको हाम्रो चलनमा चार वर्षम्म दूध खुवाउनु पर्छ भन्ने थियो । विछोडको दिन आयो । उसले बोली बुझनु अघिदेखि म सधैं उसलाई भन्थे, तिमी मेरो होइनौ, मैले मागेको । तिमी मेरो होइनौ, मागेको । ऊ तीन वर्षपुगेको दिनदेखि मैले उसलाई भन्न लागें, तिमी एक दिन जानुपर्छ, एक दिन जानुपर्छ ।

मन्दिर कस्तो हुन्छ, त्यहा के गर्नुपर्छ, त्यहाँ को बस्नुहुन्छ, त्यहा कसको काम हुन्छ भनी सधैं बताउँथें । शमूएलसँग मैले सामान्य आमाको सम्बन्ध राख्न सकिनँ । मैले भुलेर उसलाई बढी आफ्नो छातीमा टाँसेको दिन म सोच्थें, ए हन्ना, मुर्खता नगर् है । यो तेरो होइन । रुनुपरेको दिन बुझ्लिस् । आफूलाई सम्हाल्थें । शमूएलको प्रशिक्षणमा खुब ध्यान दिएँ । उसको मनमा मन्दिर भरिएको थियो । घर होइन । उसको मगजमा आमा, बाबाभन्दा पनि परमेश्वर, पूजारी, भेटी, बलिदान भन्ने शब्द र तिनको अर्थले बढी जग्गा ओगटेको थियो । सानैदेखि तोते बोलीमा उ भन्थ्यो, म त मन्दि जाने, पूजा गन्ने । एक पल खुल्लामा हाँस्थें, अर्को पल लुकेर रुन्थें ।

पनिन्ना मेरी सौता भुत्भुतिन्थी, कस्ता कस्ताका सन्तानले मन्दिर पस्न पाछैनन् बाँझीले बल्लतल्ल पाएका छोछोरी मन्दिर जाने । घरकाले नपुगेर पर्ठाई त्यसका सन्तानलाई मन्दिरको भाग खान ।

शमूएललाई मन्दिरमा बुझाएर एक्लै फर्केको दिन मन एक तमासको भइरहेको थियो । पनिन्नाको कुरोले मलाई पोल्यो । मैले उसलाई शान्त स्वरमा नै भनें, पनिन्ना, बच्चा नपाउ“दा पनि तिमीलाई अशान्ति, पाउँदा पनि अशान्ति, म के गरूँ – मन्दिरमा एक्लैएक्लै रातमा, दिनमा सानासाना हातले केही गरिरहेको छ । घरको याद आउँदो हो, गाउँको आखापाखा झल्झली देख्दो हो । त्रि्रा त तिमीसँगमा छन् । उनीहरूलाई स्याहार सम्भार गरन पनिन्ना । नभएकोलाई किन केके भन्छौ – मेरो ठाउँमा आफूलाई सम्झ त –

कोठाबाट बाँउठिएर हिँडिन पनिन्ना , तिम्रा ठाउँमा आफूलाई सम्झनुपरेको छैन । न जन्माउन सक्ने, न जन्माकोलाई हुर्ुकाउन सक्ने । एस्ती लोदर्नी, कुलांगारको ठाउँमा आफूलाई सम्झनु पर्या छैन । जानूनि आफू पनि मन्दिरमै बस्नु ।

प्रधान पूजारी एली र उनका दुइ छोराको मृत्यु एकै दिनमा भएको दिन इस्राएलीहरू साह्रै आत्तिएका थिए । देशभरि अन्धकार नै भयो । पूजारीका छोराहरू मैदानमा मरे । पूजारी स्वयम् मन्दिरमा ढले । मैले परमप्रभुसँग मागेको मेरो छोरोले अचानक कसैले, कहिल्यै नचिताएको पद र स्थानबाट हाम्रो जाति र राष्ट्रको सेवा गर्न पर्यो । पनिन्ना त्यस दिनदेखि मस“ग केही आदरपूर्वक बोल्न लागिन् । प्रभुलाई लाखलाख धन्यवाद चढाएँ । मेरो बन्न नसकेको मेरो छोरो शमूएल…कहाँ पुग्यो …के बन्यो …

म, मोशाकी आमा । मेरो पनि तपाईलाई अभिवादन । मेरो छोरो मोशाले जुन प्रसिद्धी लाभ गर्यो त्यो पनि कल्पना र विचारको दायरादेखि बाहिर नै पर्ने कुरो हो । हामीले मिश्रमा धेरै दुःख पायौं । हाम्रा उहिलेका पूर्खा योसेफले यही मिश्रमा राज्य गर्थे भन्ने कुरो पत्यार लाग्दैन थियो । मिश्रको घट्टमा दिनरातको पिसाइले हामी इतिहासको कुरा सोच्न सक्दैन थियौं । योसेफ दन्त्यकथा बनिसकेका थिए । ह्रि्रु जातिका प्रधानमन्त्रीले उहिलेको मिश्रमा राज गरे पनि नगरे पनि हामीलाई के – कमाराको जीवन गुजारिरहेको मानिसहरूको लागि इतिहास होइन, गाँस र वास ठूला कुरा थियो ।

हाम्रो संख्या बढ्दै गयो । मिश्रीहरू आत्तिन लागे । हाम्रा पुरुष बालकहरूलाई मार्नुपर्ने अध्यादेश आयो । मोशा जन्मँदा म डरले काँपेकी थिएँ । उ ठूलो सोरले कराइकराइ रोइदेला भनी थर्थरीमा बाँच्थें । दुइ वर्षो ह्रि्रु बालकहरूलाई फारोका सिपाहीहरूले गिँढेको मैले देखेकी थिएँ। मिरियम मेरी छोरीको मदतले मोशालाई एउटा डालामा राखेर नील नदीमा हामीले छोडिदियौं । बाँचे भाग्यले बाँच्छ मर्ने हो भने यी मेरा आँखाले हेर्न नपरोस् भनी मैले मुटु बलियो गरें । बालककी दिदी मिरियमले त्यो कोक्रोमाथि राखेको निगरानीले गर्दा कुरा कहाँदेखि कहाँ पुग्यो । मिश्रकी अधिराजकुमारीले कोक्राको बालकलाई टिठाइन् । मिरियम बाठीले कुरा ठ्याक्कठुक्क मिलाइछ । बालकलाई दूध खुवाउने काम मैले नै पाएँ । मेरो छोरो यसरी मरेर बाँच्यो । म भनिरहन्थे उसलाई, तिमी ठूलो कामको लागि छानिएका छौ । मिश्र दरवारको मान्छे हौ तिमी । हाम्रा पूर्खा योसेफले जस्तै तिमीले पनि मिश्रमा राज्य गर्नुपर्छ । तिमी सानो मान्छे होइनौ । तिमी ह्रि्रु हौ । कमरा होइनौ । दरवार पसेका राजकुमार हौ ।

उसलाई छातीमा टाँसेर म कतै भागिजान चाहन्थे । उसलाई उसको खास घर, महलमा पठाउनु मनले दिँदैन थियो । आफन्तहरू भन्थे, भाग्य हो भाग्य । दुःखमन नगर, उसलाई राम्रो हुन्छ, के थाहा हाम्रै जातिको भलो होला ।

पछिपछि ऊ आफ्नो चमकदार रथहरूमा चढी बाटाहरूमा आउ“दाजा“दा म लुक्थें । उसले चिन्ला, विचलित बन्ला भनी डराउँथे । उ अब अर्कै सोखिन उच्च समाज र संसारको मान्छे बनिसकेको छ । उ हाम्रो झुत्रे तहको मान्छे होइन । मेरो छोरो मोशा, हेर त कहाँको मान्छे कहाँ पुग्यो ।

एक दिन मैले सुनें मोशा दरवारमा छैनन् । हत्या गरेर भागेको भन्ने सुनें । वर्षौं दबाएको ममताको ज्वालामुखी फुटेर आयो । उसलाई भेटुँली भनी खोज्दैखोज्दै सहरको बाहिर बाहिर धेरै दिन घुमें । सुख सयलमा बसेको मान्छे – के खायो, कहाँ सुत्यो, के भयो भनी रुँदैरुँदै हिँडे । भेटिनँ ।

हारून र मिरियमलाई वाक्क भइञ्जेल कुदाएँ मैले । उनीहरू कराउँछन्, दरवारको मासु खानेलाई झुपडीको ढिँडो कसले दिन्छ आमा ? छैन आमा, मोशा छैन, मरिसक्यो होला । यतिका वर्षभइसक्यो, अब आउँदैन । चारैतिर मरुभूमि देखिनौ ?

हँ ? अब आउँदैन ? मनमनै म आत्तिन्थे । सानो छँदा त्यसलाई दरवार नपठाएर कतै लिएर गए पनि हुन्थ्यो भनी म पछुतोमा जल्न लागें । मोशा मिश्रबाट हिँडेको तीस वर्षबितिसकेको थियो । आँखामा एक चिम्टी उज्यालो बचाएर पर्खिबसें । उ आएन । कमजोर बनें । ज्यान बिलकुल गलेर गयो । सास फेर्ने अप्ठेरोबाट मेरो मृत्यु भयो । मिश्रबाट तीस वर्षअघि हराएको मेरो छोरो, मेरो राजकुमार, मेरो मोशाको आशैआशमा मेरो आयु समाप्त भयो । त्यही मेरो छोरोको हातबाट पछिपछि परमप्रभुले के गर्नुभयो वारि मृत्युको दुनियाबाट बुझ्ने, हेर्ने मलाई अनुमति मिल्यो । जन्माएपछि गुमाउन परेको, आफ्नो भएर पनि आफ्नो भन्न नपाएको मेरो छोरो मोशाले इतिहासको गद्दी चढिछाड्यो ।

म मरियम । मेरो अघि बोल्ने हाम्रो जातिकी प्रसिद्ध आमा, मोशाकी आमालाई हाम्रो समाजमा योशाबेद अथवा योशाबेट भन्ने चलन छ । उनका छोरा मोशाले कत्रो ठूलो उद्धार गरेर हाम्रा मानिसहरूलाई मिश्रबाट निकाले र कनानी, हिब्बीहरूको देशमा पुर्याए । म त्यस्तै अर्की आमा । मेरो कति यश फैलिएको छ । मेरो नाउँमा प्रार्थना गर्छन्, पूजा गर्छन् मानिसहरू । म येशूकी आमा भएकोले होला । येशूकी आमाको रूप उतारेर,सुन्दर-सुन्दर मूर्तिहरू खोपेर चित्रकार, मूर्तिकारहरूले प्रसिद्धी हासिल गरे । इतिहासले मलाई कुनकुन शिखरतिर पुर्यायो भन्दा पनि मेरो जीवनकालमा मैले के भोगें सायद त्यो वास्तविकताको नजिक छ ।

र्स्वर्गदूतसँगको कुराकानी मेरो लागि भयानक अनुभूति थियो । गब्रिएलस“ग वार्तालाप भएको कोठामा म धेरै दिन पस्न सकिनँ । पवित्र आत्मा ममा प्रवेश गरेर मैले गर्भधारण गर्नु र कोही, कसैलाई जन्माउनु भनेको प्रकृति, समाज, सृष्टिमा कहिल्यै नसुनिएको अस्वाभाविक घटना थियो । मैले केही पनि बुझिनँ ।

मेरो रजस्वला ठप्प भयो । म भीरबाट खसें । शरीरको वृद्धि प्रस्टिन लाग्यो । मोटामोटा कपडाहरू लाएर मैले जिउ लुकाउन खोजें । समाज हाँस्न लाग्यो । पहिले मुसुमुसु अनि पछि खुलेर हाँस्न लाग्यो । जोरीपारी हसाउनु भनेको के हो बुझें । घरकाहरू सब नाराज बनें । एक दिन मेरा मगेन्तर योसेफले मलाई बोलाउनु भयो । मन्द, मधुरो, शिष्ट शैलीमा बोल्नुभो, म आँसु चुहाउँदै सुनिरहें,

“जे हुनु भइगयो मरियम । मेरो प्यार र स्नेहले मलाई तिमीप्रति उग्र बन्न दिँदैन । आशा थियो, सपना थियो, एउटा भविष्य थियो । सब चूर भयो । कसैले जब्बरजस्ती गर्यो होला, कसैसँग त्रि्रो मन बस्यो होला । जे भयो भयो । हाम्रो मगनी भइसकेको छ । यो बालक मेरो होइन भनी पञ्चायत बोलाउने मेरो अधिकारलाई म प्रयोग गर्न चाहन्न । तिमी आफ्नो बाटो लाग, म आफ्नो बाटो लाग्छु । आफैलाई सम्हाल । बढी हल्ला नमचाउनु वेश हुन्छ …”

मैले नै नबुझेको कुरो, मलाई माया गर्ने योसेफले नबुझेको कुरो, समाजले बुझ्ने सवालै थिएन । मेरो जीवन संकटमा थियो । मेरो चरित्रमाथि छिटा लाउने अनुमति समाजलाई मिलिसकेको थियो । मेरो गर्भ र पेटमा कसैको चलमल थियो । ऊ के हो, को हो म जान्दिन थिएँ । कुनै पुरुषको कारणले होइन, त्यस्तो केही होइन भन्नेसम्म मलाई थाहा थियो । तर यस्तो विषयमा पुरुषसँग यौन सर्म्पर्क हुनैपर्छ भन्ने सामाजिक मान्यताको विपरीतमा प्रस्तुत गर्नसक्ने मसँग भरपर्दो, निर्णायक तर्क थिएन ।

मैले जस्तै र्स्वर्गको आवाज सुनेपछि योसेफ मकहाँ कुदेर आउनुभयो, मलाई क्षमा माग्नुभयो । हामी दुवै रोयौं । किन रोयौं थाहा छैन ।

मान्छेको चियोचर्चो, घोंचपेच र आलोचना उहाँले खप्नुभो, मैले खपें । जे भयो त्यो इतिहासमा पवित्र आत्माले बुझाउँदै जानुभयो हाम्रो जीवनकालमा हामीले बुझ्न सकेनौं ।

उ हराएको दिन मैले हैरानीमा उसलाई डाँटेकी थिएँ,

कहाँ बेपत्ता बन्यौ हँ – तिम्रा बुवा र मैले तीनतीन दिन कहाँ कहाँ खोज्नु पर्यो । यो के ताल हो?

मैले सब कुरा बिर्सेर मातृत्वको प्रबल वेगमा रिस, माया, चिन्ता, डर सबको समिश्रणमा उसलाई हप्काएँ । बाह्र वर्षो मेरो कलिलो बालकमाथि खनिएँ । खानु पिउनु भुलेर योसेफ र म यताउता कुदेका थियौं । आफ्नै बच्चा हराएको जस्तै उसलाई खोजेका थियौं । यही थियो मेरो समस्या । घरीघरी भुल्थें उ मेरो होइन । मेरो छोरो मेरो होइन ।

पछि त उनले मलाई आमा भन्न छोडे । ए नारी भनी पराइजस्तै उनले सम्बोधन गर्दा छाती चरक्क हुन्थ्यो । तर हाम्रो सांसारिक नाता तोडिनै पर्ने थियो । उनी सबैका हुन्, मेरो मात्र होइनन् । गर्भधारण जतिको असहज थियो, छोरालाई छोरा भनी आफ्नो छेउ बसाउन नपाउनु, आफ्नो हातले खुवाउन नपाउनु झनै कष्टकर थियो । प्रेम र आज्ञा पालन उनको मूल मन्त्र । मलाई प्रेम गर्ने, मेरो आज्ञा पालन गर्ने सबै मेरा आफन्त हुन् भनी उनले सयौंको भीडमा प्रचार गर्दा म छटपटिन्थें । मेरो मातृत्व चिच्याउँथ्यो । मनमा आन्दोलनको ज्वाला सल्कन्थ्यो । इर्ष्याले म मनमनै जल्थे । यो मेरो छोरो, मैले जन्माएको, दूध खुवाएको मेरो छोरो हो भनी म चित्कार गर्न चाहन्थे । मानिसहरू उनलाई भन्थे, तपाईलाई जन्माउने, दस धारा दूध खुवाउने आमा कति भाग्यमानी, कति धन्य । थाहा छ उनको जवाफ?

परमेश्वरको वचन सुन्ने र पालन गर्ने पो धन्यका हुन् ।

हाम्रो आँखा जुद्धा कति पल्ट म थाहा पाउँथे उनी मजस्ती एउटी महिला, टोल छिमेकका एक हूल मान्छे, एउटा, दुइटा जातिको निम्ति आएका होइनन् । सम्पूर्ण संसारका मानिसहरूको छुटकाराको लागि, उद्धार र अनन्त जीवनको लागि उनको मनमा एउटा आगो जलिरहन्थ्यो । टाढाटाढा हेर्दै संघर्ष छटपटिएका आँखाले के भनेका, के खोजेका म बुझ्दिन थिएँ । धरतीमा छन् तर उनी धरतीका होइनन् । के खोज्छन्, के चाहन्छन्, के भन्छन् म हैरान बन्थें ।

सैयौं, हजारौं मानिसहरूलाई खुवाउने, चँगा गर्ने, शिक्षा दिने ती असल व्यक्तिलाई अधिकारीहरूले क्रूसको काठमा किला ठोकेर झुण्डाइ दिए । यै हातले खेलाएको, खुवाएको, हुर्काएको मेरो येशुआलाई उनीहरूले कोर्रा काँडाको मुकुट पहिराए । दरदनाक अवस्थामा झुण्डाए । के थियो उनको अपराध – बप्तिस्मा दिने योआनेसले भन्थे, हेर संसारको पाप उठाइ लैजाने थुमा । यही मेरो छोरोले त्यो काम गरेका हुन् -सबलाई पाप र शैतानबाट छुटकारा दिने काम गरेका हुन् कि भनी म अनुमान गर्थें । मर्ने बेलामा उनले एउटा चेलाको हातमा मेरो देखभालको लागि झुण्डीझुण्डी कुरा मिलाए । मलाई हेरबिचार गर्नेहरू थिए, र पनि असीम पीडा र कष्टमा सास अल्झँदै, होशबेहोशको बेलामा उनले मेरो बस्नेखाने बारेमा सु्र्ता गरे ।हेर्ेन नसकेर आँखा बन्द गरें । सुन्न नसकेर कान थुने ।

मैले जन्माएकी मात्र तर छोरा भन्न नपाएको मेरो छोरो, येशुआ । म त एक माध्यम मात्र, एक शरीर मात्र । आमाको मनले र्स्पर्श गर्न नपाएको । आमाको हातले सुम्सुम्याउन नपाएको । बेथलेहेमको गोठमा जन्मेको, रातारात मिश्रमा लगी लुकाएको, नासरतमा हुर्केको, यरूशलेममा झुण्डेको, जैतुन डाँडामा उठाइएको येशुआ … मेरो भन्न जति नै मन लागेता पनि मेरो होइन … परमेश्वरको पुत्र येशुआ …।

Written by Mr. Loknath Manael
Republished on nepalchurch.com new site on May 7